ANNE
Bilir misin sen, daha dün
bacak kadarken çocuğun;
Şimdi, bir denizin kıyısında duruyor.
Gurbette yalnız, kimsesiz oğlun
Seni, yurdunu özlüyor.
+''+Tek bir günüm geçmiyor
Elbruz dağını anmadan.
Uzak düştüm Anne, vatanımdan.
Bir tek kadına rastlamadım Anne,
Sencileyin başımı okşayan
Kocaman bir kent; eteklerinde deniz.
Homurdanarak geçiyor vapurlar
Düdüklerinde martılar, çığlıklar...
Omuzlamış yüklerini hamallar,
yağlı fesleriyle sildikleri alınlarında
boncuk boncuk damlalar.
Yorgun, yoksul ter içindeler.
Sırtalrında tepeleme küfeler.
Salt onlardır bana acıyan, teselli edenler;
"Yok kimsesi bu çocuğun..." diyenler.
Nasırlı o kocaman avuçları
başımı bir pamuk yumuşaklığıyla okşar.
Anne, sen yoksun, sıcacık göğsün yok;
onların elleriyle dağılıyor, içimde sıkıntılar
Ah anne! Ne vardı beni hiç doğurmasan.
Böyle sıkılıp yorulmasam, hırpalanmasam.
Doğsam bile, nolaydı; doğarken ölsem de
bu günleri görmesem.
Ne suçum var ki Tanrım beni dünyaya,
böyle çıplak, umarsız attın.
O zavallı annemi sılada,
Gözü yaşlı, tek başına bıraktın.
Bu mu adaletin senin?
Hiç aldırmazsın;
Çöplüklerde ağlaşan bebeklere.
Kızmazsın;
Onlara gülen varsıl gödeleklere.
Sevgili Canım Annem!
Sen beni dert edinme!
Üzülme yapayalnız oğluna.
Acılar büyütür onu, korur sevgisini.
Gün gelir döner yurduna.
Uzanır senin kollarına.
Keyifle seyreder Baksan Vadisi'ni.
ŞOCENTS'UK ALİY
Türkçe söyleyen :
ÇETİN ÖNER
+'
'+Aliy Şocents`uk