Adıgey Cumhuriyeti'nin nüfusu, 1989 nüfus sayımı resmi olmayan sonuçlarına göre 475 bindir. Bunun sadece 98 bini (%20,6) Adıge, gerisi ise Rus (% 70'ten çok), Ukraynalı, Ermeni, Tatar, vb.dir. Adığe yerleşimleri Oktiyabrski, Tewuçuej, Krasnogvardeysk, Şogen ve Koşhabl ilçelerindedir. Öbür ilçelerle Koşhabl, Şogen, Krasnogvardeysk ve Oktiyabrski ilçelerinin önemli bölümleri Rus yerleşim alanıdır.
p>Adıgey Cumhuriyeti'nde, toplam Adıge köyü sayısı 43'tür; ortalama köy nüfusu 1500-2000 dolayında değişmektedir. Gorbaçov'dan önce, Adıge ekonomisi, SSCB'nin geri kalmış kesimlerinden birini oluşturuyordu; ki halen de öyledir. Bu nedenle, Adıge kültürü, daha çok folklorik özellikleri ve köy yaşamını yansıtır bir biçimdedir. Adıgelerin ekonomik geri kalmışlığı ve Rus kentli kesime göre yoksulluğu; Rus-Adıge kaynaşmasını ve özümlemeyi de yavaşlatmıştır. Daha çok kentlerde yaşayan Rus nüfus, teknik kadroları ve modern sınai işgücünü oluşturmaktadır. Ancak, özerklik gereği, bir kesim Adıge nüfus, kentlerdedir; yönetsel ve kültürel görevler üstlenmiştir. Bu kesimin ekonomik durumu, köydekilerden iyidir. Adıge yazar ve sanatçılarının değerli araştırmaları ve yapıtları günümüze kalmıştır. Bunlar, Adıge toplumu için övünç kaynağı oluşturmaktadır. Eski köy yaşamının ve modern tarım ekonomisine geçiş yapılamamasının doğal bir sonucu olarak, feodal-ataerkil ilişkiler, örneğin büyük aile, bir ölçüde de olsa, varlığını korumuştur. (Türkiye köylerinde bile büyük aile, kaynana ve görümce pek istenmezken; Adıge halk şarkılarında, gelin, "uğurlu bir kaynana" ve "altın kalpli bir görümce" istemektedir). Geleneksel ilişkilerin yaşaması, dostluk, dayanışma ve akrabalık kurumlarının çok güçlü kalmasını da sağlamıştır. Bu da, kendi köy çerçevesinde halkın mutlu olmasına yardımcı olmaktadır.
[Özdemir Özbay]
“Dünden Bugüne Kafkasya” kitabından alınmıştır
'+Kaffed